Το χάπι που σε κάνει happy

My dear fellow-citizens… Είναι Τρίτη και 13… (it doesn’t make any difference, αλλά λέμε…) Έχω μόλις επιστρέψει από το γραφείο, μετά από μια ακόμα «δημιουργική» μέρα εργασίας και χαράς, κουβαλώντας μαζί μου – εκτός από μια DELSEY μαύρη τσάντα χαρτοφύλακα - και μια νερόβραστη διάθεση που τείνει προς το άπειρο… συνάμα νιώθω στο στόμα μου μια στυφή γεύση που οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι με αγκαλιάζει σφιχτά ένα βροχερό απόγευμα που αναπόφευκτα θα περάσει άνευ προπόνησης στο κολυμβητήριο, εξαιτίας του ελεεινού και τρισάθλιου αρχισυντάκτη του Centro-Net (Ladies & Gentlemen… may I introduce to you… the one-and-only… Mr. John Papadimitriou!) ο οποίος έχει την παράλογη απαίτηση να του στέλνω το “down the rabbit-hole” κάθε Τρίτη, για να το ανεβάσει την… Παρασκευή!!! Anyway…

Ταυτόχρονα, αισθάνομαι ένα έντονο και βασανιστικό γαργάλημα στο στομάχι… το καημενούλι διαμαρτύρεται, καθώς έχω να ρίξω μέσα του κάτι φαγώσιμο εδώ και κάμποσες ώρες… μικρή λεπτομέρεια που όμως παίζει καθοριστικό ρόλο, αφού η πείνα – σε μένα προσωπικά - λειτουργεί σαν πολλαπλασιαστής που μεγεθύνει τον εκνευρισμό και την ένταση (μου θυμίζει την μόχλευση σε ένα «out-of-the-money» call option που γυρνάει ξαφνικά σε «deep-in the-money»!) και με μετατρέπει από σώφρονα ευγενικό νέο σε αλαλάζοντα ουραγκοτάγκο… για να το πω πιο απλά… αυτή τη στιγμή έχω τρρρρρρρρρελά νεύρα! κάτι «πρέπει» να γράψω, κάτι πρέπει να σκαρφιστώ γρήγορα, για να στείλω σήμερα στον ιντερνετικό μου σατράπη, που παραμονεύει σαν αίλουρος μέσα στην πυκνή ζούγκλα, έτοιμος να με κατασπαράξει…

Και τη στιγμή που όλα μου φαίνονται μαύρα κι άραχνα, σκοτεινά κι αβέβαια, τρομακτικά και ομιχλώδη, τη στιγμή που νιώθω ότι ο χρόνος κυλάει τραγικά σε βάρος μου κι ότι δεν έχω καμία ελπίδα για να τη «βγάλω καθαρή», τη στιγμή που αισθάνομαι την ανάσα του διαβόλου στην πλάτη μου και μια δαμόκλειο σπάθη να κρέμεται πάνω από το κεφάλι μου, τη στιγμή που νιώθω το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μου και την καρέκλα μου να «τρίζει» επικίνδυνα, τη στιγμή που βλέπω στον ορίζοντα μαύρα - σαν την κόλαση - σύννεφα να πλησιάζουν απειλητικά και τον αέρα να φυσάει δαιμονισμένα (μέσα απ’ το σπασμένο μου το τζάμι), ακριβώς τη στιγμή που νιώθω σαν ένα μικρό κι αδύναμο μυρμήγκι που περπατά μέσα σε ένα δάσος από ελέφαντες… εντελώς άξαφνα κι απροσδόκητα βρίσκω το …χάπι! Try it yourself; it will make you feel happy too! (With the speakers on)