My dear fellow-citizens… No intro this time, no “comments”, no “fun” or “happiness”… just a poem I wrote a long time ago… but time doesn’t matter, does it?
Θλιμμένη η καρδιά, χτυπάει...
ο χρόνος έχει χάσει τη γήινη ροή του...
χιλιάδες νύχτες έχουν περάσει από κείνη...
μα η ανάμνησή σου άσβηστη, Ψυχή μου…
χαραγμένη στους διάφανους τοίχους της μελαγχολικής φυλακής μου...
τα κάγκελα αλύγιστα...
γυναικεία κορμιά γλυκόπικρης ηδονής...
τροφή και στέρηση συνάμα…
τους φόβους μου αναπνέω μέσα σε μια δυστυχισμένη ευτυχία...
αδύναμος και σάτυρος...
υπαίτιος φορέας μιας ανοιχτής πληγής...
της στοιχειωμένης ζωής μου θεατής…
χιλιάδες μέρες έχουν περάσει από κείνη...
μα η ανάμνησή σου άσβηστη, Ψυχή μου...
ps. δικιά μου θα ΄ναι η τελευταία λέξη, Δαίμονα...
στα Τάρταρα μας έχω μία θέση κρατημένη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου