My 2010 Summer Soundtrack @ Stereoworld

1. Prosis - Rainy Day (Original Mix)

2. Mikael Delta - Oprah's Book

3. StrangeZero - Possible Future

4. Harri Agnel - Southern Wild (Original Mix)

5. King Britt/Byron Stingly - Get Up (King Britt Old School Dub)

6. Caribou - Odessa

7. Alex Dimou - Quite Riot

8. Expert Medicine - Arkanoid (Reprise)

9. Kasper Bjorke - Heaven

10. Monsieur Minimal - Κι αν χαθείς

Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε

Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε.
Απ' αυτό βγάζω το συμπέρασμα πως είσαστε εκατομμυριούχοι.
Το μέλλον σας είναι σιγουρεμένο - το βλέπετε
μπροστά σας σ' άπλετο φως. Φρόντισαν
οι γονείς σας για να μη σκοντάψουνε τα πόδια σας
σε πέτρα. Γι' αυτό τίποτα δε χρειάζεται
να μάθεις. Έτσι όπως είσαι
εσύ μπορείς να μείνεις.
Κι έτσι κι υπάρχουνε ακόμα δυσκολίες, μιας κι οι καιροί
όπως έχω ακούσει είναι ανασφαλείς,
τους ηγέτες σου έχεις, που σου λένε ακριβώς
τι έχεις να κάνεις για να πας καλά.
Έχουνε μαθητέψει πλάι σε κείνους
που ξέρουν τις αλήθειες που ισχύουνε
για όλους τους καιρούς
μα και τις συνταγές που πάντα βοηθάνε.
Μιας και για σένα γίνονται τόσο πολλά
δε χρειάζεται ούτε δαχτυλάκι να κουνήσεις.
Βέβαια, αν τα πράματα ήταν διαφορετικά
Η μάθηση θα 'τανε υποχρέωσή σου.

Μπέρτολντ Μπρεχτ

My 2009 Summer Soundtrack @ stereoworld

1. Dj a - Anazitisi (quest) [feat. Sonia]

2. Prosis - Easy livin’

3. SerGeo - Bygones (G.Pal Luv SerGeo Remix)

4. V-sag - Feather (eternal love mix) [feat. Alexandra McKay]

5. StrangeZero – Airbook

6. Mama – Heading North

7. Influence – Free in your eyes

8. The 5th Galaxy Orchestra – 2000 feet over Paris

9. Timewarp Inc – Discjoint

10. Kollectiv Tutmstrasse- Freiflug

αγάπη ρε...

My 2008 Summer Soundtrack @ stereoworld

1. POP EYE - Get away

2. Sleepin Pillow - Amplifier In My Heart

3. StrangeZero - Oblivion

4. Ekos Quartet - Free With You

5. Monsieur Minimal - Silk

6. Monitor - PS

7. Kitephonics - A Little Something

8. Elica - Ξωτικό

9. The First Aid - Cold Landing

10.GAD - The End Of The Road

Δεύτε λάβετε φως...

My dear fellow-citizens…

Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, αλλά ο «κούνελος» (ο γράφων δηλαδή) έχει χωθεί βαθιά στην τρύπα του και απ’ ότι φαίνεται θα ξεμυτίσει μετά το Πάσχα (για να μην σας πω μετά «του Θωμά»...) Αυτή η εποχή δεν είναι και η καλύτερη για μας τα κουνελάκια, βλέπετε… Για ευνόητους λόγους λοιπόν και εις ένδειξη συμπαράστασης στα αρνάκια, στα κατσικάκια και στα λοιπά μελλοθάνατα ζωντανά, αλλά και στα σοκολατένια αδέρφια μου - τα οποία θα κατασπαραχθούν με λύσσα αυτές τις μέρες από τις ορδές των μικρών λαγουδοφάγων και των κανίβαλων γονέων τους - αποτραβιέμαι στα βάθη του αχανούς, σκοτεινού, υπόγειου κόσμου μου, για να ηρεμήσω και να αυτοσυγκεντρωθώ και - κυρίως – για να αποφύγω τα κλαρίνα, τα νταούλια, τους ζουρνάδες και τα λοιπά εύηχα όργανα της ελληνικής μουσικής παράδοσης, που με τον απαλό - σαν χάδι - βελούδινο ήχο τους, θα πλημμυρίσουν την πατρίδα μας απ’ άκρη σ’ άκρη, κατά τον εορτασμό του Πάσχα και της λαμπρής Αναστάσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού (ελέησον τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν…)

Ελπίζω όταν επιστρέψω στην επιφάνεια, να έχετε επιβιώσει όλοι από την επερχόμενη διατροφική κτηνωδία, η οποία "παραδοσιακά" θα διανθιστεί και από πλείστα φολκλορικά στοιχεία, διαχρονικής αισθητικής και υπέρτατης πολιτισμικής αξίας, που συχνά θυμίζουν τελετές "άγριων" φυλών του Αμαζονίου (που πολύ πιθανό είναι να μην άντεχαν το δικό μας θέαμα...)

Until then… χρόνια πολλά και ευτυχισμένος ο καινούργιος Πάσχας...

Ps. Από τα κλαρίνα, χίλιες φορές καλύτερα αυτό πάντως!!! Have a look:

http://www.youtube.com/watch?v=o9698TqtY4A

hey-hop...

αναρωτιέμαι τι σόι ψυχή και μυαλό κουβαλούσε...
τι είδους ακατανόητο πλάσμα ήταν αυτό...
ένας παρανοϊκός ανθρώπινος χαμαιλέων θηλυκού γένους ?
ένας σαδιστής γλυκός "θηλυκάνθρωπος" που τρεφόταν - κατά περιόδους - με σοκολάτες και αρσενικό πόνο?
ένας σατανικά καμουφλαρισμένος εκδικητής?
ένας psycho-killer ανυποψίαστων ερωτευμένων αφελών?

ποιοι χαρούμενοι δαίμονες την κυνηγούσαν?
ποιες λάγνες ερινύες την καταδίωκαν?
ποιος φιλήδονος φόβος της έκλεινε πονηρά το μάτι, οδηγώντας την σε ατραπούς αυτοκαταστροφής?
πόσο βαθιά ήταν η πληγή που την ακολουθούσε σαν σκιά, μετατρέποντας και την ίδια σε υποχθόνιο μεταδοτικό φορέα?
ποιά ήταν?
ποια ήθελε να ήταν?
και γιατί?



...ονειρεύτηκα ότι μου έγραψε:

"Είσαι ένα ναρκωτικό που με σκοτώνει.
Έχω εθιστεί μαζί σου κι αυτό δεν είναι καλό.
Είσαι ένα όνειρο έξω από την πραγματικότητα.
Το όνειρο αυτό είναι φωτιά...
Παίξαμε με τη φωτιά και καήκαμε.
Τώρα γλύφουμε ο ένας τις πληγές του άλλου για να γίνει καλά.
Αυτό που φανταστήκαμε κάηκε μαζί μας...
Ένα όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Ξέρεις να γίνεσαι βασιλιάς?
Ξέρεις να ιππεύεις το άλογό σου χωρίς να το τραυματίζεις με τα σπιρούνια?
'Αραγε μπορούσα να κρατήσω τα όνειρά σου στα χέρια μου χωρίς να κουνηθώ?
Μπορούσα να κουνιέμαι χωρίς να διαλύομαι?
Ενα μυαλό μπορεί να υπάρχει και για τους δύο? Είναι δυνατόν?

Κόψαμε τις φλέβες μας και βάλαμε τις ψυχές μας σε ένα ποτήρι...
Αυτό που ήπιαμε ήταν φάρμακο.

ΥΣ1. Σε έζησα, αλλά δεν κατάφερα ούτε στιγμή να σε χορτάσω.
ΥΣ2. Μόλις βάλαμε το πρωτο τούβλο έπεσε πάνω μας όλος ο πύργος. Μα, από που ήρθε?..."



... ή μήπως δεν ήταν όνειρο ?


ps. "Αν τρελλάθηκαν η γνώση τους θα ξαναρθεί,
Αν βούλιαξαν στο πέλαγος θ' αναδυθούν,
Αν χάθηκαν οι εραστές, δεν θα χαθεί η αγάπη.
Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία"

Το τέλος του παιχνιδιού είναι και η αρχή του

Lola: Μάνι...
Μanni: μμμ..??
L: μ’αγαπάς?
M: (εκπνέοντας τον καπνό από τη τζούρα του) και βέβαια…
L: πως είσαι τόσο βέβαιος?
M: χμμ! Δεν ξέρω.. είμαι…
L: μπορεί να ήταν μια άλλη…
M: (αρνητικά) α α...
L: γιατί όχι?
M: γιατί είσαι η καλύτερη…
L: η καλύτερη…?
M: η καλύτερη κοπέλα
L: από όλες στον κόσμο?
M: βεβαίως
L: πώς το ξέρεις?
M: το ξέρω
L: έτσι νομίζεις
M: καλά… έτσι νομίζω…
L: βλέπεις? Δεν είσαι βέβαιος…
M: έχεις τρελαθεί?!
L: …
M: (αναστενάζοντας) φφφφ…
L: αν δεν είχαμε γνωριστεί?
M: τι εννοείς?
L: θα έλεγες τα ίδια σε κάποια άλλη…
M: αν δεν θες να ακούσεις…
L: θέλω να ξέρω τι αισθάνεσαι…
M: ok.. (ξεροβήχει).. γκχμ.. τα συναισθήματα μου λένε πως είσαι η καλύτερη
L: «τα συναισθήματά σου»? ποιος είναι «τα συναισθήματά σου»?
M: εγώ… η καρδιά μου…
L: η καρδιά σου λέει: «Μάνι αυτή είναι η μοναδική»?
M: (γνέφοντας καταφατικά) ναι
L: κι εσύ λες: «ευχαριστώ για την πληροφορία»?
M: (γνέφοντας καταφατικά) ναι
L: και κάνεις ότι λέει η καρδιά σου?
M: δεν «λέει» κάτι… δεν ξέρω… απλώς αισθάνεται

from "Lola Rennt" (1999) - a film by Tom Tykwer

life A

Αν έπρεπε να εγκαταλείψεις τη Γη...
για ένα μακρινό διαστημικό ταξίδι προς άλλο πλανήτη...
παίρνοντας μόνο έναν άνθρωπο μαζί σου...
ποιον θα διάλεγες?

Αν σε εξόριζαν σε άλλη ήπειρο για πάντα...
χωρίς δικαίωμα επικοινωνίας με κανέναν από το παρελθόν σου...
παρά μόνο δίνοντας σου την επιλογή να πάρεις έναν και μοναδικό άνθρωπο μαζί σου...
ποιον θα διάλεγες?

Αν όλοι οι άνθρωποι που αγαπάς αρρώσταιναν από ένα θανατηφόρο ιό...
κι εσύ είχες το αντίδοτο, σε μία και μόνο δόση...
άρα και τη δυνατότητα να σώσεις κάποιον, αλλά μόνο έναν...
ποιον θα διάλεγες?

Αν σε φυλάκιζαν σε ένα απομονωμένο νησί στη μέση του Ωκεανού...
χωρίς δυνατότητα διαφυγής, για πάντα...
κι είχες το δικαίωμα να επιλέξεις εσύ τον έναν και μοναδικό συγκρατούμενό σου...
ποιον θα διάλεγες?

Αν αύριο ήταν η τελευταία μέρα της ζωής σου...
και έπρεπε να ζήσεις το τελευταίο σου 24ωρο...
μαζί με έναν και μόνο άνθρωπο...
ποιον θα διάλεγες?

σε ποιον θα έδινες το τελευταίο σου φιλί?
σε ποιον θα χάριζες την τελευταία σου αγκαλιά?
σε ποιον θα έλεγες το τελευταίο "σ' αγαπώ"?
ποιον θα διάλεγες?

Κι αν σου δινόταν η δυνατότητα να ξαναγεννηθείς...
κι η ευκαιρία να ξανασυναντήσεις έναν μόνο άνθρωπο...
από όλους αυτούς που γνώρισες μέχρι τώρα...
ποιον θα διάλεγες?

zombie

Είμαι ένας άγιος, ένας ανήθικος…
Ένας ανθρώπινος ψηλός γελοίος πίθηκος…
Ένας ανώμαλος, μεταβαλλόμενος…
Είμαι ένας νάρκισσος μικρός και ανυπόμονος…
Είμαι ένα κτήνος, είμαι ένα λάθος…
Που το σκοτώνει και το τρέφει το ίδιο πάθος…
Είμαι ένας γρίφος, είμαι μυστήριος…
Είμαι ένας δαίμονας γλυκός πικρός δραστήριος …
Είμαι ανώριμος, είμαι αστείος…
Είμαι ένας σάτυρος κατάπτυστος αχρείος…
Είμαι τρελός κι αηδιασμένος...
Από τα λόγια τους τα σάπια μπουχτισμένος...
Είμαι ευτυχής, είμαι θλιμμένος…
Μ’ όλα τα ανδρείκελα τριγύρω οργισμένος…
Είμαι ένα σύννεφο, μια καταιγίδα…
Τραβώ τα βέλη τους μα δεν κρατώ ασπίδα…
Είμαι αδιάφορος, κοκαλωμένος…
Στο διεφθαρμένο τους παιχνίδι "ηττημένος"…
Είμαι παντού και πουθενά, είμαι για πάντα...
Παιδί και zombie λίγο πάνω απ’ τα τριάντα…
Είμαι νεκρός, εδώ και χρόνια…
Μα της ψυχής μου η φωτιά θα καίει αιώνια…

ps.1 το παραπάνω ξεκίνησα να το γράφω στο γραφείο, εντός του "κανονικού" οκταώρου της "κανονικής" μου πρωινής εργασίας, στην οποία κατέληξα μετά από "κανονικές" προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές, έχοντας υπηρετήσει "κανονικά" (σχεδόν... ;-) την στρατιωτική μου θητεία, διάγοντας μια "κανονική" (μέχρι τώρα...) ζωή, βαδίζοντας σε ένα "κανονικό" μονοπάτι που μου υπέδειξαν κανονικά...

ps.2 το γεγονός ότι μετά από τόσο μεγάλη δόση "κανονικότητας", δεν βγήκα τελικά και τόσο "κανονικός", χρίζει επιστημονικής μελέτης... προσωπικά το αποδίδω στην τύχη και στην κληρονομικότητα (πρέπει να υπάρχει γονίδιο που το ελέγχει και αυτό :-)

Χαραγματιές από στίχους surreal...

Είναι φορές, που μερικά ακούσματα ή αναγνώσματα αποτυπώνονται στη μνήμη λες και κι ένα αόρατο λεπίδι χαράζει το μυαλό και την ψυχή εκείνη τη στιγμή... Μια τέτοια χαραγματιά μπορούν να αφήσουν οι στίχοι του Robert Desnos (1900-1945), ενός από τους κυριότερους εκπροσώπους του σουρεαλισμού (ή υπερρεαλισμού) που αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά καλλιτεχνικά ρεύματα του 20ού αιώνα και αφορά στη λογοτεχνία και στις εικαστικές τέχνες. Σύμφωνα με τον ιδρυτή του, συγγραφέα και ποιητή André Breton, "o σουρεαλισμός βασίζεται σε μια πίστη στην ανώτερη πραγματικότητα ορισμένων παραμελημένων πριν από αυτόν μορφών συνειρμού, στην παντοδυναμία του ονείρου, στο ανέμελο παιχνίδι της σκέψης. Τείνει να καταστρέψει οριστικά όλους τους άλλους ψυχικούς μηχανισμούς και να τους αντικαταστήσει στη λύση των θεμελιωδών προβλημάτων της ζωής".

Το σουρεαλιστικό κίνημα επικράτησε ιδιαίτερα στη Γαλλία (και κυρίως στο Παρίσι που τη δεκαετία του 1920 ήταν το κέντρο του σουρεαλισμού) αλλά και στις ΗΠΑ, καθώς κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί από τους σουρεαλιστές καλλιτέχνες εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη. Ο όρος "σουρεαλισμός" χρησιμοποιείται για πρώτη φορά το 1917 από τον Guillaume Apollinaire στο θεατρικό έργο "Οι μαστοί του Τειρεσία" αλλά γεννιέται επίσημα μερικά χρόνια μετά, το 1924, με το "Μανιφέστο του Σουρεαλισμού" που δημοσίευσε ο André Breton στο Παρίσι, μέσα από μια ομάδα νέων ποιητών που έγραφαν στο περιοδικό "Littérature".

Με το τέλος του Πολέμου, το κίνημα σβήνει, μαζί με τον Robert Desnos, ο οποίος συναντά ένα δραματικό όσο και συγκινητικό τέλος: ο Γάλλος ποιητής και αντιστασιακός, συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς την άνοιξη του 1944 κι αφού περνάει από πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης (μεταξύ των οποίων και το κολαστήριο του Auswitz), καταλήγει στο Terezin της Τσεχίας και πεθαίνει από τύφο τον Ιούνιο του 1945, λίγες εβδομάδες μετά την απελευθέρωση του στρατοπέδου από τους Ρώσους. Ένας νεαρός φοιτητής Ιατρικής που εργαζόταν σαν εθελοντής στο στρατόπεδο, αναγνώρισε τον ποιητή από μία φωτογραφία που είχε δει σε μια ανθολογία γαλλικής ποίησης. Τον ρώτησε αν ήταν αυτός που νόμιζε και εκείνος, εξαντλημένος από την αρρώστια του, του χαμογέλασε, ευτυχισμένος που κάποιος τον θυμήθηκε. Την επόμενη μέρα ο φοιτητής του έδωσε ένα τριαντάφυλλο και μια μέρα μετά, ο Desnos πέρασε στην αιωνιότητα, έχοντας αφήσει πίσω του αριστουργηματικά ποιήματα, όπως τη "Νύχτα των δίχως αγάπη Νυχτών", γραμμένο το 1926 και του οποίου οι αληθινά λυρικοί, τολμηρά υπερβατικοί και διαχρονικά εναγώνιοι στίχοι, έχουν στιγματίσει ανεξίτηλα το γράφοντα:

"The Night of Loveless Nights"

Τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου τις σκέψεις μας έχουν γνωρίσει,
Γευτήκαμε τις πιο περίφημες διαστροφές,
Τα φιλιά όμως και οι ανόητες οι ηδονές
Δεν σβήνουν την ελπίδα στην πονεμένη μας ψυχή.

Βλέπω λοιπόν ν' ανοίγονται θύρες κρυστάλλινες
Πάνω σε κρύσταλλο πιο διάφανο κι από ένα φάντασμα αγαπημένο:
"Πετάχτε στο αυλάκι τη μετάλλινη καρδιά σας
Τα μπουκαλάκια σπάστε στο μάρμαρο των τραπεζιών!"

Όποιος αγαπά αληθινά
Δεν είναι άγιος, σεμνότυφος ή ασκητής
Κι αν δοκιμάζει τα κορμιά κι άλλων ωραίων
Ξέρει πως ωραιότερο σώμα από της αγαπημένης
Δεν υπάρχει...

Ο πιο ειλικρινής εραστής είναι ακόλαστος
Το στόμα του κάθε λογής φιλιά έχει δοκιμάσει
Ω πόσο θα ‘θελε να βουτηχτεί
Σε κάθε διαστροφή!

Γιατί ο ειλικρινής εραστής αδιαφορεί
Αν δεν αγαπιέται, φτάνει που εκείνος αγαπά
Αιώνια την αγάπη θα ποθεί
Διαμάντι ο ανέλπιδος έρωτας θ' αστράψει.

[Robert Desnos, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, μτφρ. Βερονίκη Δαλακούρα, εκδόσεις ΕΣΤΙΑ]

Περισσότερες πληροφορίες για τον Robert Desnos και πολλά ποιήματά του μπορείτε να βρείτε στους δικτυακούς τόπους:

http://www.kalin.lm.com/desnos.html & http://www.poemhunter.com/robert-desnos.

Στο http://www.ubu.com/sound/desnos.html μπορείτε να ακούσετε τον ίδιο να απαγγέλει το "Description of a dream" (1938). Μπορείτε επίσης να επισκεφθείτε και το http://www.surrealism.org που παρουσιάζει την ιστορία και τους καλλιτέχνες του κινήματος, αλλά και νέους δημιουργούς που επηρεάστηκαν από αυτό.

Στοιχειωμένη γιορτή

My dear fellow-citizens…

No intro this time, no “comments”, no “fun” or “happiness”… just a poem I wrote a long time ago… but time doesn’t matter, does it?

Θλιμμένη η καρδιά, χτυπάει...
ο χρόνος έχει χάσει τη γήινη ροή του...
χιλιάδες νύχτες έχουν περάσει από κείνη...
μα η ανάμνησή σου άσβηστη, Ψυχή μου…
χαραγμένη στους διάφανους τοίχους της μελαγχολικής φυλακής μου...
τα κάγκελα αλύγιστα...
γυναικεία κορμιά γλυκόπικρης ηδονής...
τροφή και στέρηση συνάμα…
τους φόβους μου αναπνέω μέσα σε μια δυστυχισμένη ευτυχία...
αδύναμος και σάτυρος...
υπαίτιος φορέας μιας ανοιχτής πληγής...
της στοιχειωμένης ζωής μου θεατής…
χιλιάδες μέρες έχουν περάσει από κείνη...
μα η ανάμνησή σου άσβηστη, Ψυχή μου...

ps. δικιά μου θα ΄ναι η τελευταία λέξη, Δαίμονα...
στα Τάρταρα μας έχω μία θέση κρατημένη...

Το χάπι που σε κάνει happy

My dear fellow-citizens… Είναι Τρίτη και 13… (it doesn’t make any difference, αλλά λέμε…) Έχω μόλις επιστρέψει από το γραφείο, μετά από μια ακόμα «δημιουργική» μέρα εργασίας και χαράς, κουβαλώντας μαζί μου – εκτός από μια DELSEY μαύρη τσάντα χαρτοφύλακα - και μια νερόβραστη διάθεση που τείνει προς το άπειρο… συνάμα νιώθω στο στόμα μου μια στυφή γεύση που οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι με αγκαλιάζει σφιχτά ένα βροχερό απόγευμα που αναπόφευκτα θα περάσει άνευ προπόνησης στο κολυμβητήριο, εξαιτίας του ελεεινού και τρισάθλιου αρχισυντάκτη του Centro-Net (Ladies & Gentlemen… may I introduce to you… the one-and-only… Mr. John Papadimitriou!) ο οποίος έχει την παράλογη απαίτηση να του στέλνω το “down the rabbit-hole” κάθε Τρίτη, για να το ανεβάσει την… Παρασκευή!!! Anyway…

Ταυτόχρονα, αισθάνομαι ένα έντονο και βασανιστικό γαργάλημα στο στομάχι… το καημενούλι διαμαρτύρεται, καθώς έχω να ρίξω μέσα του κάτι φαγώσιμο εδώ και κάμποσες ώρες… μικρή λεπτομέρεια που όμως παίζει καθοριστικό ρόλο, αφού η πείνα – σε μένα προσωπικά - λειτουργεί σαν πολλαπλασιαστής που μεγεθύνει τον εκνευρισμό και την ένταση (μου θυμίζει την μόχλευση σε ένα «out-of-the-money» call option που γυρνάει ξαφνικά σε «deep-in the-money»!) και με μετατρέπει από σώφρονα ευγενικό νέο σε αλαλάζοντα ουραγκοτάγκο… για να το πω πιο απλά… αυτή τη στιγμή έχω τρρρρρρρρρελά νεύρα! κάτι «πρέπει» να γράψω, κάτι πρέπει να σκαρφιστώ γρήγορα, για να στείλω σήμερα στον ιντερνετικό μου σατράπη, που παραμονεύει σαν αίλουρος μέσα στην πυκνή ζούγκλα, έτοιμος να με κατασπαράξει…

Και τη στιγμή που όλα μου φαίνονται μαύρα κι άραχνα, σκοτεινά κι αβέβαια, τρομακτικά και ομιχλώδη, τη στιγμή που νιώθω ότι ο χρόνος κυλάει τραγικά σε βάρος μου κι ότι δεν έχω καμία ελπίδα για να τη «βγάλω καθαρή», τη στιγμή που αισθάνομαι την ανάσα του διαβόλου στην πλάτη μου και μια δαμόκλειο σπάθη να κρέμεται πάνω από το κεφάλι μου, τη στιγμή που νιώθω το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μου και την καρέκλα μου να «τρίζει» επικίνδυνα, τη στιγμή που βλέπω στον ορίζοντα μαύρα - σαν την κόλαση - σύννεφα να πλησιάζουν απειλητικά και τον αέρα να φυσάει δαιμονισμένα (μέσα απ’ το σπασμένο μου το τζάμι), ακριβώς τη στιγμή που νιώθω σαν ένα μικρό κι αδύναμο μυρμήγκι που περπατά μέσα σε ένα δάσος από ελέφαντες… εντελώς άξαφνα κι απροσδόκητα βρίσκω το …χάπι! Try it yourself; it will make you feel happy too! (With the speakers on)

Το τέλος του κόσμου animated!

How The World Will End

Add to My Profile | More Videos

Ho-kay, so here's the Earth...it's chilling. Damn, that is a sweet Earth, you might say. WRONG...alright, ruling out the ice caps melting, meteors becoming crashed into us, the ozone layer leaving, and the sun exploding, we're definitely going to blow ourselves up.

Ho-kay, so basically we've got China, France, India, Israel, Pakistan, Russia, the UK, and us, with nukes. We've got about twenty-six hundred more than anybody else, whatever.

Hanyway, one day we decide those Chinese Sons of a Bitches... are goin' down. So we launch a nuke at China. While it's on its way, China's like, "Shit! Shit! Who the fuck is shooting us?" "Oh well! Fire missiles!"

Then France is like, "Shit guys, we got ze missiles, zey are coming, fire our shit!" "But I am le tired..." "Well, have a nap. THEN FIRE ZE MISSILES!"

Meanwhile, Australia is down there like, "WTF, mates?" India, Israel, and Pakistan launch their shit so now we got missiles flying everywhere passing each other. Russia's like, "AHH, MOTHERLAND!"

Then England's like, "'bout that time, eh, chaps?" "Right-o," so now the US is like, "Fuck, we're dumbasses." Canada's like, "What's going on, EH?"

Australia's still like, "WTF?». Mars is laughing at us, and some huge meteor's like, "Well, fuck that". So, now we got nuclear winter. H'everyone's dead, 'cept Australia and they're still like, "WTF?"...but they'll be dead soon. Fucking kangaroos...

But, assuming we don't blow ourselves up, us Californians just have to work on California breaking off from the United States. To go hang with Hawaii. Alaska can come, too. THE END!

Ο καθρέπτης στο μπάνιο μου...

Καλησπέρα, my fellow-citizens of the world... Τις τελευταίες μέρες ένιωσα να κατρακυλάω ολοένα και πιο βαθιά down the rabbit-hole… για κάποιο ανεξήγητο λόγο, μια σκοτεινή, υποχθόνια και συνάμα γλυκιά δύναμη, με τραβούσε συνεχώς προς τα κάτω κι εγώ, όντας ανήμπορος ν’ αντισταθώ, παρακολούθησα τον εαυτό μου να βυθίζεται μέσα στο λαβυρινθοειδές λαγούμι της υπαρξιακής αναζήτησης, σε μια πτώση σχεδόν ελεύθερη, που σταδιακά μετατρεπόταν σε λήθαργο ανακατεμένο με χαρούμενους εφιάλτες και μελλοντικές εικόνες από το παρελθόν... Ευτυχώς, με ταρακούνησε έγκαιρα ο Pablo, καθώς τυχαία ένα πρωί στη δουλειά, συνειδητοποίησα ότι το ποίημα του -σε πολλά σημεία- είναι ο καθρέφτης στο μπάνιο μου...

Αργοπεθαίνει…
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει…
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει…
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει…
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει…
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει…
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Pablo Neruda

(Μετάφραση από Ιταλική δημοσίευση: Βασίλη Χατζηγιάννη)

Μια φυλακή για το μυαλό μας...

Καλησπέρα, my fellow-citizens of the world...

Είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι από σας (αν όχι όλοι) έχετε δει το «The Matrix»… Και σίγουρα θυμάστε την σκηνή στην οποία ο Neo συναντά για πρώτη φορά τον Morpheus, ο οποίος του λέει (και μέσω αυτού, σε όλους μας):

«Φαντάζομαι ότι αισθάνεσαι λίγο όπως η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων καθώς κατρακυλάει μες στην κουνελότρυπα… Μπορώ να το δω στα μάτια σου… έχεις τη όψη του ατόμου που δέχεται αυτό που βλέπει επειδή περιμένει να ξυπνήσει… Κι όμως, κατά ειρωνικό τρόπο, αυτό δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια… Επέτρεψε μου να σου πω γιατί είσαι εδώ… Είσαι εδώ επειδή ξέρεις κάτι… Αυτό που ξέρεις όμως, δεν μπορείς να το εξηγήσεις… Αλλά το νιώθεις. Το ένιωθες σ’ όλη σου τη ζωή: ότι κάτι δεν πάει καλά σε αυτόν τον κόσμο. Δεν ξέρεις τι είναι, αλλά είναι εκεί, σαν ένα θραύσμα μέσα στο μυαλό σου, που σε τρελαίνει…»

και συνεχίζει λέγοντας:

«Το Matrix είναι παντού… Είναι παντού γύρω μας, ακόμα και τώρα, σε αυτό το ίδιο το δωμάτιο. Μπορείς να το δεις όταν κοιτάς έξω από το παράθυρό σου ή όταν ανοίγεις την τηλεόρασή σου. Μπορείς να το νιώσεις όταν πηγαίνεις στη δουλειά, ή όταν πηγαίνεις στην εκκλησία, ή όταν πληρώνεις τους φόρους σου. Είναι ο κόσμος που έχει μπει μπροστά από τα μάτια σου έτσι ώστε να σε τυφλώσει για να μη δεις την αλήθεια: το γεγονός ότι είσαι σκλάβος… Όπως όλοι μας, γεννήθηκες δούλος… γεννημένος μέσα σε μια φυλακή που δεν μπορείς να μυρίσεις, να γευτείς ή να αγγίξεις. Μια φυλακή για το μυαλό σου»…

Αυτό ακριβώς είναι το «πραγματικό Matrix», my fellow-citizens: a mind prison for the masses, μια αόρατη φυλακή για το μυαλό μας… Κατασκευασμένη όχι από «υπέρ-ευφυείς» μηχανές, αλλά από ανθρώπους που αποτελούν μια συγκεκριμένη «super-ελίτ»: μερικές εκατοντάδες εξαιρετικά πλούσια και καλά «τοποθετημένα» άτομα, που λειτουργούν σε διεθνές επίπεδο, έξω και πέρα από κάθε έννοια εθνικής ή θρησκευτικής πίστης. Η μόνη πίστη αυτής της ελίτ είναι το χρήμα και η δύναμη.

Αυτή η «αόρατη παγκόσμια κυβέρνηση», ασκεί ουσιαστική εξουσία από τις αρχές του 20^ου αιώνα ελέγχοντας, όχι μόνο το μεγαλύτερο μέρος των παγκόσμιων χρηματοδοτικών πόρων και της οικονομίας γενικότερα (through banking, shipping & industry), αλλά και τα κύρια κανάλια πληροφόρησης του παγκόσμιου πληθυσμού, καθώς έχει τον έλεγχο των «επικρατούντων» μέσων μαζικής επικοινωνίας: εθνικά και υπέρ-εθνικά τηλεοπτικά δίκτυα και εφημερίδες (ιδιοκτησίας λίγων πολυεθνικών εταιριών)… Το πιο τρομακτικό είναι ότι έχει υπό τον έλεγχό της και την διαδικασία της βασικής εκπαίδευσης στο δυτικό (και όχι μόνο) κόσμο, είτε αυτή αποκαλείται «δημόσια», είτε «ιδιωτική», με την τριτοβάθμια εκπαίδευση να είναι κι αυτή μέρος του συστήματος.

Τα μέλη της super-ελίτ που ελέγχει αυτό το απίστευτο και συνάμα πολύπλοκο σύστημα δύναμης, δεν εκλέγονται ποτέ σε κανένα φανερό αξίωμα ή θέση, «εκλέγουν» όμως στις θέσεις που θέλουν «ανώτερους υπαλλήλους» των εθνικών ελίτ, οι οποίοι αναφέρονται σε αυτούς. Οι μάζες των ανθρώπων εν τω μεταξύ, «εκπαιδεύονται» για να προσαρμοστούν στην κοινωνία με το «κατάλληλο» τρόπο, ακριβώς όπως η super-ελίτ επιθυμεί.

Πολλοί θα αναρωτηθούν: αυτή η ελίτ υπάρχει πραγματικά, ή είναι μια θεωρία συνωμοσίας; Δεν είναι απλά «θεωρία», τώρα πια είναι καλά τεκμηριωμένο. Οι πληροφορίες είναι διαθέσιμες σε όσους είναι πρόθυμοι να τις αναζητήσουν. Παραφράζοντας τα λόγια της Trinity προς τον Neo στην αρχική τους συνομιλία: «οι απαντήσεις είναι εκεί έξω και θα σας βρουν εάν το θέλετε»... Ή μπορείτε να τις βρείτε, εάν ψάξετε… (“Google” the term “the invisible government” ;)

Ps. My fellow-citizens of the world… είμαι έντονα πεπεισμένος ότι ο κόσμος μέσα στον οποίο όλοι μας ζούμε, «βρωμάει» πραγματικά πολύ άσχημα… αλλά καμία μυρωδιά δεν διαρκεί για πάντα… όπως λέει και ο “V”: "The ending is nearer than you think, and it is already written. All we have left to choose is the correct moment to begin... People should not be afraid of their governments, governments should be afraid of their people..."

Μια μικρή κουβεντούλα...

Καλησπέρα, my fellow-citizens of the world...

Σκέφτηκα ότι είναι καιρός να κάνουμε μια μικρή συζήτηση… Κάθεστε άνετα; Οπότε μπορώ να αρχίσω... Υποθέτω ότι αναρωτιέστε για ποιο λόγο θέλω να σας μιλήσω. Βλέπετε, δεν είμαι εξ ολοκλήρου ικανοποιημένος με την απόδοσή σας πρόσφατα... Πολύ φοβάμαι ότι η εργασία σας δεν πάει καλά, γι’ αυτό κι έχουμε αρχίσει να κάνουμε σκέψεις περί απολύσεων… ξέρω, ξέρω… είστε στην την επιχείρηση πολύ καιρό τώρα, σχεδόν... επιτρέψτε μου να δω… σχεδόν δέκα χιλιάδες έτη! Θεέ μου! πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος! Μοιάζει σαν χθες...

Θυμάμαι την ημέρα που αρχίσατε την απασχόλησή σας, ταλαντευόμενοι στα δέντρα, φρέσκοι και νευρικοί... "Από πού να αρχίσουμε κύριε;" ρωτήσατε λυπητερά. Σας υπενθυμίζω τις ακριβείς λέξεις μου: "Εκεί υπάρχει ένας σωρός αυγών δεινοσαύρων, νεαροί," είπα, χαμογελώντας... "ξεκινήστε να φορτώνετε"… Βέβαια, διανύσαμε πολύ δρόμο από τότε, έτσι δεν είναι; Και ναι, ναι… έχετε δίκιο, όλο αυτόν τον καιρό δεν χάσατε ούτε μια μέρα. Καλοψημένοι εσείς, πιστοί υπάλληλοι! Σας παρακαλώ όμως θερμά! Μην νομίσετε ότι έχω ξεχάσει τις σημαντικότατες υπηρεσίες σας, ή τις ανεκτίμητες συνεισφορές που έχετε πραγματοποιήσει στην επιχείρηση... Την φωτιά, τον τροχό, την γεωργία, τη βιομηχανία, την τεχνολογία... ένας εντυπωσιακός κατάλογος... ένας ευχάριστα εντυπωσιακός κατάλογος.

Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, είχαμε και σοβαρά προβλήματα, δεν μπορείτε να το αρνηθείτε αυτό! Και ξέρετε από πού πιστεύω ότι προέρχονται αυτά τα προβλήματα; Θα σας πω... Είναι η βασική απροθυμία σας να συνεχίσετε στην επιχείρηση. Δεν φαίνεστε να θέλετε να αντιμετωπίσετε οποιαδήποτε πραγματική ευθύνη, να γίνετε αφεντικό του εαυτού σας… Και σας έχει δοθεί αφθονία ευκαιριών... Σας έχουμε προσφέρει προαγωγή κατ' επανάληψη και κάθε φορά την απορρίπτετε! "Δεν θα μπορούσα να το χειριστώ σωστά, κύριε Διοικητά, ξέρω τη θέση μου." Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν προσπαθείτε καθόλου, έτσι δεν είναι;

Βλέπετε… έχετε μείνει στάσιμοι για πολύ καιρό και αυτό αρχίζει και φαίνεται στην απόδοσή σας... και στα γενικά πρότυπα συμπεριφοράς σας, να προσθέσω. Οι μικροκαβγάδες μέσα στους χώρους εργασίας δεν έχουν διαφύγει της προσοχής μου... ούτε το κωλοβάρεμα στις καντίνες και τα cafe! Και φυσικά υπάρχει και … χμμμ… δεν ήθελα πραγματικά να το αναφέρω αυτό, αλλά... βλέπετε, έχω ακούσει μερικές ενοχλητικές φήμες για την προσωπική ζωή σας. Όχι, μην σας απασχολεί ποιος μου τα είπε. Κανένα όνομα δεν χρειάζεται να δημοσιοποιηθεί... Καταλαβαίνω ότι έχετε προβλήματα επικοινωνίας με τον/την σύζυγό σας. Ακούω ότι μαλώνετε... Έχω ενημερωθεί ότι φωνάζετε κιόλας, έχουν αναφερθεί ακόμα και κρούσματα βίας. Πληροφορούμαι ότι συχνά βλάπτετε και κάποιο αγαπημένο πρόσωπο... αυτό που δεν θα ‘πρεπε να βλάψετε ποτέ και καθόλου. Και τι γίνεται με τα παιδιά; πάντα τα παιδιά είναι που υποφέρουν, το γνωρίζετε καλά... Αυτά τα φτωχά μικρούλικα... Τι φταίνε αυτά; Γιατί να πληρώνουν αυτά τους φόβους σας, την απελπισία σας, τη δειλία σας και όλες τις παγιοποιημένες θρησκοληψίες σας; Πραγματικά, είναι δίκαιο αυτό;

Όπως δεν είναι δίκαιο επίσης να κατηγορείτε το management για την πτώση στην απόδοση της εργασίας σας... αν και είναι σίγουρο, ότι το management είναι πολύ κακό. Στην πραγματικότητα… είναι σκέτο χάλι! Είχαμε μια σειρά από πολιτικούς, ηγέτες & αρχηγούς ανήθικους, απατεώνες, ψεύτες και τρελούς που έλαβαν καταστροφικές αποφάσεις. Αυτό είναι σαφές... Αλλά ποιος τους εξέλεξε; Εσείς ήσασταν που εξέλεξαν αυτούς τους ανθρώπους! Εσείς τους δώσατε τη δύναμη να λάβουν τις αποφάσεις αυτές για σας! Θα αναγνωρίσω ότι καθένας μας μπορεί να κάνει λάθος μία φορά… να συνεχίσει όμως να κάνει το ίδιο θανατηφόρο λάθος για αιώνες ολόκληρους, δεν δικαιολογείται με τίποτα!

Ενθαρρύνατε αυτούς τους κακόβουλους άχρηστους, να κάνουν τη ζωή σας ένα σφαγείο. Δεχθήκατε αδιαφιλονίκητα τις ανόητες διαταγές τους. Θα μπορούσατε να τους έχετε σταματήσει. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνετε ήταν να πείτε «όχι»… Δεν έχετε τσαγανό. Δεν έχετε υπερηφάνεια. Δεν είστε πλέον χρήσιμοι για την επιχείρηση. Παρόλα αυτά, θα είμαι γενναιόδωρος… Θα σας χορηγηθούν δύο έτη για να παρουσιάσετε κάποια βελτίωση στην εργασία σας. Εάν στο τέλος αυτής της περιόδου, είστε ακόμα απρόθυμοι να κάνετε αυτό που πρέπει... θα απολυθείτε. Αυτά είχα να σας πω... Μπορείτε να επιστρέψετε στις εργασίες σας.

Προσαρμοσμένη μετάφραση της τηλεοπτικής ομιλίας του “V”, από το πρωτότυπο comic.